Споведзь брата Васіля

− Ты спаць, сыночак, не кладзіся,

Пакуль за вёску сонца не лягло, -

Казала маці мне ў дзяцінстве,

І тым запальвала ў душы святло.

О як баялася матуля,

Каб я, сыночак, памяць не згубіў,

Каб помніў дзеда, меў прытулак

Між люду дбайнага ды шчодрых ніў.

Як лек – матуліна парада:

Лягае сонца спаць, а потым я…

Была б, напэўна, вельмі рада

Цяпер матуля любая мая.

Бо роднай вёскі не цураўся,

Не збег у горад ад нуды.

Для ўсіх людзей я проста Вася,

Хапае мне ўсяго заўжды…

Пасеяў жыта бо ля хаты,

Матулін серп – у самы раз,

І тым шчаслівы я, багаты

Ў баку ад бойкіх дымных трас.

Казалі: маці Кацярына

Збірала ў полі васількі,

Таму й такая звычка ў сына:

З букетам кветак – я такі!

Мікола ПАНАСЮК

24 чэрвеня 2016 года

 

 Спасибо, мама за всё!..

  

Моя любимая газета:

она всегда поможет, если надо…

 

 

Только родная земля, как и труд на ней,
а также добрые люди исцеляют человека…

* Творчы пошук на вясковай сядзібе, вакольных лугах ды сенажацях з 13 чэрвеня 2016 года парадаваў адпаведным вынікам. У цэтры нашай увагі з братам Васілём заставалася маці Кацярына Давыдаўна, у мінулым руплівая калгасніца. Да апошняга дыхання даглядаў удзячны сын дарагога і блізкага чалавека. Памерла маці на 84 годзе жыцця на яго руках. А таму вясковая хата бацькі-франтавіка па-ранейшаму застаецца для Васіля самым утульным куточкам на зямлі, а мамін серп – дарагой рэліквіяй. З гэтай нагоды ён і пасеяў на сядзібе азімае жыта, а таксама – палявыя васількі. Фото Дениса БУСЛЁНКА