Как-то котик
вечерком
На усадьбу
прибежал.
Его назвали мы
Дружком,
Стало котика
нам жаль.
Не знал еще он
никого
На окраине
села.
Всем нам в
жизни нелегко,
Не желаем
людям зла.
Вот и стал
своим Дружок,
В саду гуляет
он теперь.
Как-то прыгнул
на стожок,
Приоткрыл на
кухню дверь…
На мышек
смотрит свысока,
В тени
деревьев – благодать.
Не смог
котенок лишь пока
Собой под
крышей совладать.