Беларусь в стихах . Полесье - край родной .: Память

Из наших сел и деревнь на вечный покой уходят последние ветераны. И если ты настоящий Человек, не желаешь умереть духовно, постоянно помни о том, что только наша Память способна восстановить или продолжить мгновения жизни самых близких людей, воскресить их из мертвых в минуты радости и печали, сохранить свое достоинство настоящего патриота Отечества. Но если этого нет, то лучше умереть от голода или же незаметно раствориться пылинкой в бесконечной Вселенной.

Василий ПАНАСЮК

Бацькаў цвік

Прысвячаецца ўдзельніку Вялікай Айчынай вайны − роднаму бацьку Васілю Фамічу, ветэранам вёскі Галоўчыцы
Драгічынскага раёна

Антопаль, Вулька, Навасёлкі –

Куточак любы, дарагі,

На паўнеба тут вясёлкі,

Днепрабуга берагі…

Лячу на крылах да Галоўчыц

Буслом у цёплае гняздо –

Адкуль вясна у лета крочыць,

Вітае сонцам родны дом.

Наш брат Васіль тут на Вялікдзень

Чакае з горада братоў,

Утульна ў хаце, бы ў дзяцінстве,

Спакой не рушыць аніхто.

Клаў бацька сцены роднай хаты –

Наш паважаны франтавік.

I тым ужо сыны багаты,

Бо моцны ў іх ад бацькі цвік.

Дайшоў Фаміч аж да Берліна –

Гарыць хай зорка на сцяне.

Вітае клін нас жураўліны –

Хвала і бацьку, і вясне!

Хвала сынам усім Айчыны

За мір і шчасце на Зямлі.

Мы дзверы ў родны дом адчынім,

Ляцелі б толькі жураўлі…

Хацеў бы тут
сто год адзначыць…

Чужымі сталі кабінеты

Без ціхіх ранкаў, без расы,

Няшчырасць, плёткі, смех кабеты

Без родных ніў, яе красы.

Лепш адшукаць такі куточак

У любай змалку старане,

Дзе, нібы лек, вады глыточак,

Ніхто злым словам не кране.

Дзе нават кожная травінка

Сілкуе рыфмай новы верш,

А ў кожным з іх – мая крывінка,

А шчырасць з радасцю – найперш.

Кранае боль на кожным кроку:

Жывыя раны – без вайны…

Падмурак ёсць ды й будуць кроквы

Сядзібы новай да вясны.

Навошта мне асфальт гарачы,

Лепш побач з домам – мурава.

Хацеў бы тут сто год адзначыць –

За шчасце бацька ваяваў.

Даўно я з воляй парадніўся –

Вядуць аж з хутара сляды…

Над вёскай зорка Мілавіца,

У майскай квецені сады.

У дзень шчаслівы для Радзімы…

О, як спяшаліся мы ў горад

Ад родных хат, ад родных ніў,

Спазнала наша вёска гора*–

Была ў нястачы ды ў агні.

Сцяжынкі ў вёску зарасталі

Ад чыгуначных дарог,

Казалі нам, што гэта Сталін

Ад здзекаў вёску не збярог.

Ды самі ж мы на дзверы хаты

Як часта вешалі замок,

Быў толькі нехта вінаваты,

Што ўраджай пад ліўнем мок.

Куткі цяплейшыя шукалі,

Каб адарвацца ад зямлі.

Цяпер на сэрцы цяжкі камень –

Як шмат чаго не збераглі.

Як мала ў вёсцы немаўлятак,

Даўно заціхла талака.

Знайшлі мы ў горадзе занятак,

Згубілі рэчку з малака.

Без люду вёсачкі наўкола,

У хатах – ціша, скразнякі.

Чакае вучняў наша школа:

Суровы час цяпер такі…

Ды будзем верыць, што часова

Сумуе вёска без дзяцей,

Што розум, мудрасць, наша слова

У хаты вернуць светлы дзень.

Адновім разам мы сядзібы,

Што здзірванелі ад нуды.

I ў дзень шчаслівы для Радзімы

Пасадзім новыя сады.

Мікола ПАНАСЮК

_______________________________________

* Толькі на франтах Вялікай Айчынай вайны у 1944-1945 гадах загінула больш за 60 аднавяскоўскоцаў з вёскі Галоўчыцы, прыкладна ў гэты час згарэла мясцовая царква, адноўленая ўжо ў мірныя дні.