Неардынарная
сустрэча ў горадзе над Бугам
На
пачатку кастрычніка бягучага года брэсцкая паэтэса Надзея Парчук як дарагіх гасцей
прымала ў сябе дома настаўніцу беларускай мовы і літаратуры Стытычаўскай
сярэдняй школы Пінскага раёна Людмілу Іванаўну Сачкоўскую і вучаніцу 9 класа
гэтай жа школы Ганну Тынавец.
Яны
наведалі сваю знакамітую зямлячку з, так бы мовіць, рабочым візітам. Справа ў
тым, што Ганначка з вялікай адказнасцю ўзялася за напісанне даследчай работы
“Малая радзіма ў творчасці Надзеі Парчук”. Але як жа гэта па-літаратурнаму
цікава напішаш, калі ні разу не сустракаліся з паэтсай, не размаўлялі з ёю, не
чулі яе голасу, а тым больш – не адчувалі на сабе яе прыязнага позірку, дабрыні
і цеплыні яе творчай душы? Вось з гэтай нагоды настаўніцы і давялося
рана-ранюсенька сабрацца ў няблізкую дарогу, каб везці сваю падапечную ў
абласны цэнтр, дзе зараз жыве паэтэса.
На
шчасце дзень 3 кастрычніка выдаўся цёплым, па-асенняму пагодным, таму й дарога
за вокнамі аўтобуса весела бегла-вілася наперад, раскрываючы перад пасажырамі
ўсё хараство кастрычніцкай прыроды.
Надзеі
Мікалаеўне таксама не спалася. Яна раней звычайнага паднялася і пачала рыхтавацца да сустрэчы з незвычайнымі
гасцямі…
“Наша
Ганначка – са шматдзетнай, прыстойнай сям’і, добра вучыцца ў школе, старанна
дапамагае бацькам па гаспадарцы і падсабляе ім у выхоўванні малодшага браціка”,
– пахваліла Людміла Іванаўна сваю вучаніцу, заходзячы ў пакой да паэткі. Тая
лагодна зірнула ў вочы дзяўчынцы і сказала: “Вельмі прыемна. Паболей бы ў свеце
такіх цудоўных школьнікаў і багатых на дзяцей сем’яў...” Так непрыкметна паміж
землякамі і завязалася нязмушаная, цікавая размова трох пакаленняў, якая хутка
перарасла ў па-сапраўднаму сяброўскі, творчы дыялог.
Хочацца
заўважыць, што сустрэча доўжылася ажно пяць гадзін і атрымалася не толькі
літаратурна-дзелавой, але і сапраўды шчырай, цёплай, паэтычна-творчай. Ганну
Тынавец цікавіла ўсё пра жыццё і творчасць паэтэсы: калі напісала першы верш,
поспехі і дасягненні ў літаратуры, чым жыве зараз, якія планы і задачы на
будучае, які з уласных вершаў лічыць любімым, з якімі пісьменнікамі сябруе, што
значыць для яе Дзень беларускага пісьменства, ці сумуе па радзіме, як часта
наведваецца ў родныя мясціны? Надзея Мікалаеўна старалася змястоўна і грунтоўна
адказваць на пастаўленыя пытанні сваёй даследчыцы. Тая ўважліва лавіла кожнае
сказанае ёю слоўка, нешта занатоўвала ў блакноціку, фіксавала на смартфоне
Дыпломы, граматы і іншыя літаратурныя ўзнагароды пісьменніцы.
Затым
госці зрабілі сабе на памяць некалькі здымкаў з паэтэсай, не забыліся і пра
выставу яе ўласных кніг. Як настаўніца, так і вучаніца атрымалі ў падарунак ад
Надзеі Парчук па некалькі кніг з аўтарскім аўтографам.
Час
сустрэчы для ўсіх праляцеў незаўважна хутка, прыемна, а галоўннае – плённа.
Развітваючыся з Надзеяй Мікалаеўнай, Людміла Іванаўна выказала цвёрдую
ўпэўненасць на будучы год вітаць пісьменніцу ў Стытычаўскай школе ці нават у
Доме культуры іхняй вёскі.
Ах, якая малайчына
Наша Ганна Тынавец!
Каб спазнаць сваю Айчыну,
Едзе ў Брэст, на Мухавец,
Дзе жыве яе зямлячка –
Ў свет пасланы Богам дар –
Красамоўная мастачка,
Краю роднага пясняр.
Думаецца,
што гэтая сустрэча запомніцца ім на ўсё жыццё. Менавіта ў гэтым і заключаецца
галоўны сэнс і найпершы вынік незабыўнай размовы, якая адбылася ў Брэсце, у
доме па вуліцы Крынічнай.
Мікола ПАНАСЮК
