Кладзецца ў будучыню след

                   

  

Працяг. Пачатак глядзіце пад назвай
"Вершы Надзеі Парчук, прысвечаныя малой радзіме"

                    2

Добразычлівым пажаданнем

Дзед скончыў гутарку, прыціх,

А ў сэрцы грэлася прызнанне,

Любоў да прашчураў сваіх.

       

Сядзеў дзядуля ў задуменні,

Як быццам нас не заўважаў, 

Ды мы чакалі з разуменнем –

Ніхто яго не пакідаў.

Душа дзядулева балела

За лёс мясцінаў дарагіх,

Ёй бачыць вечнымі карцела

Свае ў цвіценні абсягі.

Яна, радзімая, хацела

Каб вечна вёсачка жыла,

Каб працвітала і мацнела,

Духоўнасць свята берагла.

З тых пор прайшло ўжо паўстагоддзя,

Сышоў дзядуля ў іншасвет…       

Зямелька наша жыта родзіць,

Кладзецца ў будучыню след.

                   Ладаражская непаўторнасць     

Чым славіцца нашая вёска? 

Мясцінай прыгожай сваёй,

Дзе явар, каліна, бярозка

Ўмываюцца чыстай расой.

Дзе людзі руплівыя ў працы,

Бы пчолкі шчыруюць, з душой,                                  

Вітаючы сонейка ўранцы –

Над лесам за Стыр’ю-ракой.                                  

Дзе што ні жанчына – салоўка                                   

І што ні мужчына – спадар,  

Дзе песні разносяцца звонка –    

На ўвесь галасісты абшар. 

Мой Ладараж – вёска-красуня –

Паселішча палешукоў.

Тут сэрцу прыязнаму ўтульна

І люба паміж землякоў.   

        У Ладаражы

Як лёгка і светла тут дыхаць,

У хмаркі лунаць на плячы!

Тут нават мой бусел з бусліхай

Кружляюць вышэй аблачын.

Нішто не парушыць, здаецца,

Ціхуткую плыннасць ракі –

Ні сонца, што ў высях смяецца,

Ні вецер, што ў гушчы ракіт.

І я тут душой спачываю,

Натхняюся роднай красой…

Ах краю мой, любы мой краю,

Дазволь наталіцца табой!

       Плач душы

Адыходзяць мае землякі

У свет іншы – да вечнага дому,

Заціхае мой край гаманкі,

Нібы ўжо не патрэбны нікому.

А ці ж гэтага ён заслужыў,

Ці ж краса ўжо яго адбуяла?

А каб прадзед мой раптам ажыў,

Дык ад болю душа застагнала б.

Вось і зноў працаўнік адышоў –

Запусцее ягоны палетак. 

На вясковых кладах больш крыжоў,

Чым на лузе няскошаным кветак.

А ці светлы дзянёк, ці грыміць,

Ці мяцеліцы чуюцца стогны –

Зноў душа забаліць, зашчыміць,

На забітыя глянуўшы вокны.

А было ж тут калісьці, было,

Як мая мне матуля казала,

Што ад спеваў грымела сяло,

Песня птушкай пад высі ўзлятала.

...Адыходзяць мае землякі,

Сірацее мой Ладараж мілы,  

Заціхае мой край гаманкі,

Па-анёльску складаючы крылы…     

                        *** 

Патанае вёсачка ў вясне,

Патанае ў квету-зеляніне –

Та, што ў снах прыходзіць да мяне

І штодзень - у светлым успаміне.

           

                                  Надзея ПАРЧУК