Беларусь в стихах . Полесье - край родной .: февраля 2018

среда, 28 февраля 2018 г.

С Днем рождения, наш друг!

ШУКАЛА ПЕСНЯ ХЛЕБАРОБА

Зноў першы дзень вясновы ў хаце

Ды голас дзеда Васіля:

− Бадай, найлепшае багацце –

У роднай хаце немаўля.

Яго трымала павітуха,

Нібы ад Бога шчодры дар,

Вясна шаптала ёй на вуха,

Што будзе ў доме гаспадар.

Ад шчасця маці аж знямела:

“Усё ж свой родненькі сынок!”.

Сказала ціха ды нясмела,

Каб сеяў жыта ды лянок…

Назвалі хлопца Аляксеем,

Больш стала ў вёсцы Скакуноў.

Ён з бацькам спраўна жыта сеяў,

Касіў, араў ды сеяў зноў.

Хадзіў у школу, статак пасвіў,

Матулін помніў запавет,

У дзень жаданы ў свята пасхі

За стол са свечкай клікаў дзед.

Чацвёра дзетак у Сцяпана –

Аж дзве дачкі ды два сыны…

Назваў хтось бацьку жартам панам,

Ды быў адказ: - “Мы – Скакуны”.

Абралі бацьку брыгадзірам,

Так стаў калгасным Скакуном,

Ды ніва больш яшчэ радзіла б,

Каб побач быў свой аграном.

Сказаў Алёшы бацька гэтак,

За колас поле пахваліў:

Людскім цяплом яно сагрэта

Ды сонцам над прасторам ніў.

Як птах, ляцеў аднойчы ранкам

Алёша з вёскі ў інстытут,

Пад сонцам, зорамі, маланкай

Там сніўся бацькаў родны кут.

З дыпломам будзе заатэхнік

У іх калгасе – верыў ён,

Бо з гэтай думкай неадчэпнай

Тады ўжо дбаў ён пра раён.

Сюды з дыпломам інстытута

Вяртаўся ў любы родны край:

- Знайду сваю дарогу тут я,

Чужы навошта людзям “рай”?..

Найперш дарогу да калгаса

Ён выбраў, маючы дыплом,

Яго іскрынка не пагасла,

Бо ніва веяла цяплом.

Іграў гармонік каля хаты,

Гасцей збіраючы за стол.

− “Ідзе сыночак у салдаты”, −

Казала маці ў вечар той.

Жыццё ўпрыгожыла Валюша,

Дачка суседа Ткачука:

− Турбот вясковых не баюся,

Бо я ўжо жонка “мужыка”.

Сам выбраў ён сабе мянушку –

Скакун без жартаў жыць не мог,

Хацеў злавіць за хвост жар-птушку

Пад звон працоўных перамог.

Умеў вяскоўцаў падбадзёрыць

Не толькі жартам – пахвалой!

Хоць не зрываў з нябёсаў зорак,

Ды шлях да зорак выбраў свой.

Так светлай зоркай стала Эма –

Дачушка з бацькавым крылом,

Ужо напісана паэма*

Паэтам, сябрам, земляком.

Шмат слоў удзячных ад Андрэя,

Бо сёння ў бацькі юбілей:

“Няхай ніколі не старэе,

Ды будзе чарка на стале”.

Унучкі ў дзеда – нібы кветкі,

Імчаць ім з нашым Скакуном

Да светлых мараў праз палеткі

З высокім жытам ды ільном.

Здароўя, згоды, даўгалецця

З раднёй жадаем ад душы,

Няхай ад шчасця сэрца б’ецца,

З вясной вітаюць капяжы.

Кладуцца ў рыфмы твае справы,

Бо лёс шчаслівы напаткаў,

Хай спее колас, звоняць травы

Пад шчырай песняй Лучанка…

Аж трэць стагоддзяў гаспадаркай

Скакун ля Брэста кіраваў,

З вясковым сейбітам, даяркай

Штодня меў сотні важных спраў.

Цяпер – вучоны, з ардэнамі,

Дацэнт, прафесар ад навук

І, як раней, ён разам з намі –

Надзейны, шчыры паляшук.

А мог жа ношу ён міністра

Падняць без лішняй пахвальбы.

Была б яна камусь не лішняй.

Сказаў: “Кіруюць хай сябры”.

Якое шчырае прызнанне –

Надзейны компас у руках!..

Трымаў яго спачатку ў тайне,

Натхняўся звонам ручайка.

А ў след за звонам ручайковым

Ляцела песня да нябёс.

Спявалі ўнукі Скакуновы

Пра наш шчаслівы, мірны лёс.

Дагэтуль славяць край Прыбужжа

“Лявоны” гуртам з Лучанком.

Квітнее край, бы тая ружа,

Апеты сонечным радком.

Шукала песня хлебароба

З дзяцінства аж да сівізны,

Паэма стала першай пробай

Напеваў з музыкай вясны.

Лятаў Пятро Клімук у космас,

Надзейны сябра ды зямляк,

Ды іх яднаў заўсёды колас,

Што спеў на ніве ў знак падзяк.

Заўсёды рады з караваем

Сустрэць у вёсках Скакуна,

Бо з песняй ніву засяваем,

Няхай да зор ляціць яна.

Мікола ПАНАСЮК,

аўтар паэмы;
Надзея ПАРЧУК,

Аляксандр КУРЭЦ
і іншыя сябры
Брэсцкага адзялення
Саюза пісьменікаў

НАЗВАЛI ХЛОПЦА АЛЯКСЕЕМ

Назвалі хлопца Аляксеем,

Больш стала ў вёсцы Скакуноў.

Ён спраўна з бацькам жыта сеяў,

Касіў, араў і сеяў зноў.

Сарваўся ў свет аднойчы ранкам

З бацькоскай хаты ў інстытут,

Пад сонцам, зорамі, маланкай

Iмчаў дамоў у родны кут.

Прыпеў (2 разы):

Араць мы будзем, сеяць будзем.

Жыццё – нібыты баразна.

У свята кожнае і ў будзень

Вітай наш край цяплом, вясна!

Твой скарб – зямля, навука, людзі

I ўзлёт імклівы Скакуна.

Няхай табе у радасць будзе

Яшчэ адна твая вясна.

Прымі яе ты ў падарунак,

Як самы светлы Божы дар.

Жыві, красуй зялёнай рунню,

Жыцця і шчасця гаспадар.

Прыпеў (2 разы):

вторник, 27 февраля 2018 г.

На конкурс “Сельской газеты” “Радок пра родны куток”

ЖЭНIН ВЕРШ НАД КРАЕМ

Пэўны час, пачынаючы з 1976 года, вядомая беларуская паэтэса Яўгенія Янішчыц працавала літкансультантам “Сельской газеты”. Верш напісаны з нагоды выхаду ў свет 2-га тома чатырохтомніка “Яўгенія ЯНIШЧЫЦ. Творы. Жыццяпіс. Каментарыі”.

Агарнуў Палессе смутак –

Упала ластаўка з гнязда.

Ніхто не ведаў, а чаму так

Да нас скацілася бяда.

Зямелька ж родная трымала

Яе між моцных каранёў,

Ды дзён бясхмарных вельмі мала

Паслаў ад сонца ёй анёл.

Затое талент шчодра песціў

Куток ля Ясельды-ракі.

Калыску ў хату, гоман, песні

Ёй з бацькам неслі землякі.

Пяром барозны клала Жэня,

Што верш, што колас – заадно,

Паэтаў з вёскі нараджэнне

Вітала сэрцам і радком.

Так стала “Сельская газета”

Жаданым птахам для радка.

Вясновым сонейкам да лета,

У жнівень – святам для сярпа.

Зямное ж толькі прыцягненне

Забрала ластаўку ад нас

Паверхам восьмым, а збавеннем

Стаў асфальт, а не Парнас.

Жыла б яна у роднай хаце

З акном на Ясельду і луг,

Было б сапраўднае багацце –

Бацькоўскі кут, пяро і плуг.

Дарэмна вёскі пакідаем,

Спяшым па хісткай кладцы ў свет.

Ды будзе Жэнін верш над краем

Гарэць, як сонейка, найперш.

Мікола ПАНАСЮК
г. Брэст

27 студзеня 2018 г.

Здравствуй, весна!

Незаметно пролетела неделя, когда в минувший понедельник, 19 февраля, я по своей просьбе был доставлен в больницу, чтобы пройти курс лечения, побыть, как говорится, среди людей. К этому времени я получил из города продукты питания и одежду.

Попросил сделать фотоснимок на добрую память. Моя просьба была удовлетворена. На нем я в новом костюме, с республиканской газетой «Звязда» в руках. Ее я выписываю постоянно, как и читаю наиболее интересные материалы.

И вот семь дней с курсом лечения уже позади. На врачей жалоб нет, наоборот, они делают все для того, чтобы восстановить мое здоровье к началу наступления тепла, сделать меня полностью трудоспособным. Их забота и внимание ко мне оказывают положительное воздействие не только на организм, но и на само настроение.

Не случайно читаю книги, которые прихватил из личной домашней библиотеки, интересуюсь периодическими изданиями. Не курю, алкоголем не увлекаюсь, зато велико желание заложить на родительской усадьбе грибную плантацию из вешенок. Необходимые пеньки для этого, как и семена, уже заготовлены, остается только вернуться домой, засучить рукава, серьезно взяться за очень нужное дело. Хотелось бы к этому времени найти и трудолюбивую домохозяйку, а возможно − будущую спутницу жизни.

В этот же день из родительского дома по телефону поступило сообщение, что, наконец-то, нашелся школьный фотоальбом моей сестры Любы с ее рисунками. Правда, «Рыс. 28. Ля кастра» в нем не оказалось. Внимание привлекли только засушенные 12-летней девочкой листья и цветочек. Вот они – на одном из фотоснимков! Просто Люба его не успела нарисовать. Она умерла весной 1949 года от менингита.

На нашу семью обрушилось страшное горе, от которого моя мама не могла сдерживать слёз даже тогда, когда доила корову, работала в колхозе.

Потом через десяток с лишним лет, когда наша семья переехала с хутора на окраину деревни, появился на свет и я, чем, как осознал потом, и утешил горе матери…

Теперь мне 56. После сообщения о находке очень захотелось скорее вернуться домой, полистать фотоальбом с рисунками, посадить в ее честь молодое деревце, и больше никогда не уезжать из дома. Зачем, когда каждая весна, как и лето, такая сказочная пора года. Жаль только, что с моей родной сестрой Любой я не увижусь никогда.